“Ehl-i İslamın bugün yaşadığı zilletin ilimsizlikten olduğunu zannederdim. Meğer bu zilletin sebebi ilimsizlik değil amelsizlikmiş.” buyuran ÜSTADIMIZ MAHMUD EFENDİ HAZRETLERİ’Nİ haklı çıkaran eğitim kurumlarının sayısı oldukça fazladır. Dünyanın birçok yerinde ziyaret ettiğimiz resmi ve gayri resmi İslami eğitim kurumları ile medreselerde, müfredat tartışması devam ederken, okuduklarıyla amel etmeyi müfredatın en mühim cüzü kabul eden medreseler yok denecek kadar azdır.

Batılı eğitim sisteminin en iyi taklitçisi ve takipçisi olmakla yarışıp övünürken taliplerine verdikleri ünvanlarla (doktorluk, doçentlik vb.) onları bir seraba meftun etmektedirler. Bu anlayışın, İslam düşmanlarının sepetini doldurmak olduğunu fark edemediğimiz gibi, arabı ve acemiyle kendi mukaddesatımıza, değerlerimize, geçmişimize, kitabımıza, üstadımıza, mabedimize ve mabudumuza karşı saygıyı da yitirmiş olduk. Acı bir gerçektir ki; hürmet etmediğimiz değerlerimize başkalarının saygı göstermesini bekleme hakkımız yoktur.

Bu anlayış ve bakış acısıyla kadim zamanlarda olduğu gibi, medreselerimizde ilim-amel-ihlâs bir bütün olarak algılanmaktadır. Gecesi olmayanın gündüzü de olmaz bilinciyle, Allah Rasulü’nün her sünnetini ihya edecek bir gençlik yetiştirme çabasındayız. Şer’i ilimleri öğrenen talebelerimiz, tasavvuf meşrebine ve azimetle amel bilincine sahip üstadlarımız tarafından sürekli yapılan teşviklerle amel neşvesine de sahip olmaktadırlar.

Eğitim sürecimiz, 1 yıl Kur’an-ı Kerim ve temel dini bilgiler, 4 yıl Arapça ve Şer’i ilimler, 1 yıl tekâmül eğitimi ve sonrasında hak edenler için 4 yıl ihtisas eğitiminden ibarettir.

Şunu da belirtmek isteriz ki:
– Okumak ve okutmak canı pahasına bu işi yapanların hakkıdır.
– Bir hocanın öncelikli vazifesi, talebelerinde doğru bir şahsiyet inşa etmektir.
– İslam eğitimi nezaket sütüyle beraber verilmelidir.